| Crimine quo merui, iuvenis placidissime divum, | |
| quove errore miser, donis ut solus egerem, | |
| Somne, tuis? tacet omne pecus volucresque feraeque | |
| et simulant fessos curvata cacumina somnos, | |
| nec trucibus fluviis idem sonus; occidit horror | 5 |
| aequoris, et terris maria adclinata quiescunt. | |
| septima iam rediens Phoebe mihi respicit aegras | |
| stare genas; totidem Oetaeae Paphiaeque revisunt | |
| lampades et totiens nostros Tithonia questus | |
| praeterit et gelido spargit miserata flagello. | 10 |
| unde ego sufficiam? non si mihi lumina mille, | |
| quae sacer alterna tantum statione tenebat | |
| Argus et haud umquam vigilabat corpore toto. | |
| at nunc heu! si aliquis longa sub nocte puellae | |
| bracchia nexa tenens ultro te, Somne, repellit, | 15 |
| inde veni; nec te totas infundere pennas | |
| luminibus compello meis (hoc turba precetur | |
| laetior); extremo me tange cacumine virgae, | |
| sufficit, aut leviter suspenso poplite transi. |